Duet dwojga artystów, którzy pozwolili przeciąć się procesom twórczym w jednym wspólnym punkcie. (…) Dwojga przyjaciół, których dzieli wiek oraz medium obrazowania rzeczywistości. Wspólnym mianownikiem wystawy jest niezwykła przestrzeń kreacji niematerialnego dzieła, które na potrzeby chwili, spróbowało zaistnieć w nadanej formie. W pracach wyraźnie odczuwalny jest jego ulotny charakter, a wykreowane obiekty, grafiki, czy instalacje są tylko pretekstem do unaocznienia obecności „niewiadomego”. (…)
Przestrzenie tryptyku Adama Romaniuka, przenoszą odbiorcę w inne wymiary, odciągając go na moment od świata przedmiotów, krążących wokół pamięci o kimś, kto już dawno odszedł. Pozwalają na chwilę odetchnąć, choć obecność „niewiadomego” jest wyczuwalna i kojąca. Niepokój na chwilę może zelżeć, umysł bowiem nie ma potrzeby chwytać się konkretów. Pozwala więc sobie na wejście w tę przestrzeń niewiadomej materii, światła, czy wręcz pewnego rodzaju miękkości. By znowu wrócić do konkretu. Do metalowej siatki łóżka przez którą przesiany został deszcz szklanych igieł. Jakby przeszła przez nie dusza, odrzucając resztki niepotrzebnej już materii.
Szklane snopy światła, zmaterializowane przez Panią Paulinę Komorowską- Birger, odnajdują swoje odniesienie w grafikach Adama Romaniuka. Nie trzeba mówić o dialogu pomiędzy nimi. Postać córki, niemego świadka tej niezwykłej chwili przejścia pomiędzy rzeczywistością namacalną a wirtualną, staje się jedynym motywem materializującym ową obecność człowieka. Czy jednak o człowieka tutaj chodzi? Czy on jest tematem rozpraw i analizy, której dokonali artyści? A może jest to próba dotknięcia momentu przejścia pomiędzy życiem a śmiercią, materią a duchem, wirtualnością a światem rzeczywistym? Może ten moment styku tych dwóch przeciwieństw staje się najistotniejszy. Dzięki niemu materializują się struktury, emocje, wspomnienia, a pytania o to co jest po drugiej stronie, mogą zawisnąć w ciszy tego przedstawienia. Obecność „niewiadomego” w momencie przejścia staje się oczywista. [Natalia Romaniuk]
Adam Romaniuk – urodzony w 1949 roku w Gliwicach. W latach (1968-1973) studiował na Wydziale Grafiki ASP w Krakowie (1968–1973). Uzyskał dyplom w Pracowni Grafiki Warsztatowej u prof. Andrzeja Pietscha i w Pracowni Przestrzennego Projektowania Graficznego u prof. Gerarda Labusa. Od 1974 roku jest związany z macierzystą uczelnią a od 2008 roku również z Wydziałem Sztuki Uniwersytetu Technologiczno – Humanistycznego w Radomiu. Uprawia grafikę warsztatową, grafikę cyfrową oraz projektową. Zorganizował 83 wystawy indywidualne oraz brał udział w ponad 290 wystawach w kraju i za granicą. W katowickiej ASP pełnił funkcje kierownika katedry, prodziekana oraz prorektora do spraw studenckich i badań naukowych.
Od 1973r pracował jako asystent, starszy asystent i adiunkt w Katedrze Projektowania Graficznego. W latach 1978-91 prowadził kolejno Pracownię Projektowania Typograficznego, Zespoloną Pracownię Kompozycji Liternictwa i Typografii, Pracownię Projektowanie Książki. Od 1991do 1997r kierował Pracownią Druku Płaskiego /Litografii. W 1997 uruchomił Pracownię Grafiki Cyfrowej w katowickiej ASP.
W latach 2006 – 2011 był członkiem Zarządu Międzynarodowego Triennale Grafiki w Krakowie. Pełnił funkcję kuratora Triennale Grafiki Polskiej w Katowicach w latach 2006 – 2012. W 2011 roku otrzymał – Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Był promotorem ponad 170 dyplomów magisterskich i ponad 90 dyplomów licencjackich.
Paulina Komorowska-Birger – urodzona 28.04.1965 r., w latach 1985-90 studiowała na Wydziale Ceramiki i Szkła, PWSSP (obecnie ASP) we Wrocławiu. Dyplom 1990 r. we Wrocławiu. Od 1992 roku związana jest Wydziałem Artystycznym Uniwersytetu Zielonogórskiego. W latach 1999 – 2002 pełniła funkcję z-cy dyrektora Instytutu Sztuki i Kultury Plastycznej, przemianowanego później na Instytut Sztuk Wizualnych, od 2005 roku kierowała Katedrą Sztuki i Kultury Plastycznej, a od 2008 roku piastowała urząd prodziekana ds. studenckich Wydziału Artystycznego. Obecnie (od 2015 r.) jest dyrektorem Instytutu Sztuk Wizualnych. Mieszka w Zielonej Górze.
Podstawowym materiałem, z którego artystka tworzy swoje prace jest szkło prezentowane zazwyczaj w postaci filigranowej, kunsztownej i przejrzystej struktury drobnych nitek, kojarzącej się z nicią jedwabnika. W swoim dorobku artystycznym Paulina Komorowska-Birger ma dziesiątki wystaw, które odbyły się w różnych galeriach w Polsce i za granicą. W miejscach o istotnym znaczeniu dla kultury lokalnej, ale też w miejscach prestiżowych i ważnych w skali kraju, jak: Międzynarodowe Centrum Sztuki w Poznaniu, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Galeria Awangarda BWA czy Galeria Miejska we Wrocławiu, gdzie odbyło się najwięcej indywidualnych pokazów artystki, Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze czy galeria zielonogórskiego BWA.
O aktywności wystawienniczej artystki świadczą też wystawy zorganizowane za granicą. Wśród nich należy wymienić prezentacje w The Corning Museum of Glass, Corning, stan NY, USA; Cacao Fabriek w Helmond, Holandia; Galeria Miejska, Bistrita, Rumunia; Polski Instytut Kultury w Berlinie [Ewa Sapeńko]
Źródło: Alicja Błażyńska Rzecznik prasowy MZL
