ZUS przyzna emeryturę każdemu, kto ukończy powszechny wiek emerytalny i opłacił składki z tytułu ubezpieczenia społecznego przynajmniej za 1 dzień, np. jako pracownik czy prowadzący działalność gospodarczą. Emerytura będzie przyznana od miesiąca, w którym złożono wniosek, ale nie wcześniej niż od dnia osiągniecia wieku emerytalnego.
Należna emerytura to równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy jej obliczenia przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku w jakim przechodzą na emeryturę.
Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota zwaloryzowanych składek na ubezpieczenie emerytalne zapisanych na indywidualnym koncie ubezpieczonego ZUS oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego, czyli odtworzonej historii emerytalnej sprzed 1999 r. Waloryzacja składek przysługuje nam, jeżeli pracujemy i nie pobieramy świadczenia, czyli nasze konto nie jest uszczuplane. W tym roku, waloryzacja składek będzie w czerwcu i wyniesie około 7 proc., czyli więcej niż na lokacie bankowej. Znaczy to, że jeżeli poczekamy z wnioskiem o emeryturę przynajmniej do lipca, to skorzystamy z tej waloryzacji składkowej. Jeśli natomiast ktoś już pobiera świadczenie i jednocześnie pracuje, to nie przysługuje mu waloryzacja składek, a jedynie waloryzacja świadczenia.
Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet. Wyraża się je w miesiącach, w oparciu o tablice trwania życia, ogłaszane przez prezesa GUS corocznie do 31 marca. Gdy ktoś złoży wniosek, zanim ukończy kolejny miesiąc życia, ZUS przyjmie średnie dalsze trwanie życia dla tego wieku, np. gdy skończy 65 lat 15 stycznia 2018 r. i złoży wniosek przed 15 lutego, przyjmie 65 lat. Natomiast jeśli złoży wniosek, gdy ukończy kolejny miesiąc życia, przyjmie średnie dalsze trwanie życia dla wieku wyższego o miesiąc. Jak widać wzór na emeryturę nie ma płci.
53 proc. osób, które złożyły wnioski emerytalne było nieaktywnych zawodowo i przed przejściem na emeryturę nigdzie, nie pracowało i nie wykonywało działalności gospodarczej. Dla tej grupy skorzystanie z obniżonego wieku było jedyną możliwością zdobycia pewnych i stabilnych środków utrzymania. Większość z nich to byli świadczeniobiorcy ZUS, którzy pobierali renty, bądź świadczenia przedemerytalne. Pozostałe osoby były zarejestrowane w powiatowych urzędach pracy, czy w ośrodkach pomocy społecznej lub nigdzie nie były zarejestrowane. 30 proc. z tych osób było poza rynkiem pracy dłużej niż rok.
Źródło: Agata Muchowska regionalny rzecznik prasowy ZUS województwa lubuskiego
